In deze week wordt in heel Nederland stilgestaan bij suïcide en de noodzaak van preventie. En dat is hard nodig: wereldwijd stapt elke 45 seconden iemand uit het leven. In Nederland overlijden jaarlijks meer dan 1.850 mensen door suïcide, gemiddeld vijf per dag.
Achter die cijfers schuilen verhalen. Verhalen van wanhoop, maar ook van herstel en hoop. Nicole (56) is bereid om haar persoonlijke ervaring te delen. Zij weet hoe het voelt om geen uitweg meer te zien, maar ook dat dit níet het eindstation hoeft te zijn.
We zijn dankbaar dat Nicole haar verhaal met ons wil delen. Want door te praten, kan het verschil worden gemaakt. Lees hieronder haar openhartige getuigenis. Geen gladgestreken versie, maar de rauwe werkelijkheid van een relatiebreuk, paniek, het verlies van houvast, suïcidale gedachten en de lange weg terug.
Alles viel weg
“Ik was 33 jaar samen met mijn partner. Hij was mijn maatje, mijn steunpilaar, mijn liefde van mijn leven. Toen hij vertrok, zakte de grond onder mijn voeten weg. Ik zat net in een burn-out en dacht: nu red ik het helemaal niet meer. Het voelde alsof mijn hele bestaan ophield. Ik kon de heftigheid van het gevoel niet meer aan, ik wilde eruit stappen, ik wilde rust.”
“Niemand kon voelen hoe diep ik zat”
Goedbedoelde adviezen kwamen van alle kanten. “Mensen zeiden: ‘Je moet eroverheen komen. Denk aan je zoon.’ Maar ik dacht alleen maar: was het maar zo makkelijk. Ik wilde dat iemand kon voelen hoe ik me voelde. Hoe je verdrinkt in paniek en verdriet. Eén vriendin zei: ‘Ik snap dat het soms zo zwaar is dat je geen uitweg meer ziet.’ Dat was de eerste keer dat ik me echt begrepen voelde.”
Katten als reddingslijn
Na een paar maanden kreeg Nicole een eigen appartement. “Maar ik wilde daar helemaal niet zijn. Het voelde leeg en koud. Ik haalde twee kittens in huis met de gedachte: jullie moeten mijn leven redden. En dat hebben ze gedaan. Zij maakten dat ik weer naar huis wilde.” Wat Nicole ook overeind hield, was steun. Van vriendinnen, familie, professionals en onverwachte plekken. Toen een vriendin op bezoek was, zei ze: ‘Ik wil dat je nu de huisarts belt.’
De donkerste momenten
“Er zijn hele donkere dagen geweest. Mijn zoon heb ik gebeld met de woorden: ‘Ik wil je nu nog even spreken, want ik weet niet of ik er mogen nog ben.’ Dat ik dat gedaan heb, vind ik achteraf het ergste. Maar zo diep zat ik. Alleen wie dat zelf kent, begrijpt het echt.”
Stap voor stap vooruit
Therapie, EMDR, antidepressiva, steun van familie en vrienden, het hielp. Maar ook Nicole’s eigen vastberadenheid maakte verschil. “Hulpverleners noemden me koppig, maar ik noem het mijn eigen wijsheid. Ik wist wat ik nodig had en daar ben ik voor blijven staan. Dat heeft me gered.”
Langzaam kwam er ruimte voor herstel. “Het eerste jaar was overleven. Nu voel ik me weer levend. Ik heb nog niet gevonden waarvoor ik écht wil leven, maar ik weet: hoe klein de stap ook is, blijf in beweging.”
Nicole’s boodschap aan anderen
- Zoek steun, bij meerdere mensen. Laat niet één persoon al jouw last dragen.
- Sluit je aan bij een groep gelijkgestemden. Bij CoDA (Co-dependents Anonymous) vond ik herkenning en begrip.
- Vraag hulp. En als je geen klik voelt met een hulpverlener: durf om iemand anders te vragen.
- Zorg voor afleiding. Dieren, werk, vrijwilligerswerk, iets wat je eruit trekt. Maak een afspraak om iedere week bij iemand te gaan eten.
- Wees mild voor jezelf. “Je bent niet gek. Je mist soms gewoon de tools om met de situatie om te gaan.”
- Haar belangrijkste mantra: “Ik ben geboren, dus ik mag er zijn.”
Jij staat er niet alleen voor
Nicole’s verhaal is rauw, maar ook hoopvol: zelfs uit de diepste dalen is herstel mogelijk.
Heb jij gedachten aan zelfmoord of maak je je zorgen om iemand in je omgeving? Bel 113 of 0800-0113, of chat via www.113.nl (geheel anoniem). Je hoeft hier niet alleen doorheen te gaan.
